ماهر : (عربي) آن كه در انجام كار و فن هنري استاد باشد و آن را بخوبي انجام دهد، حاذق، چيره دست.

مُجيب: (عربي) 1- (در قديم) جواب دهنده؛ 2- پاسخگو، اجابت كننده، روا كننده حاجت؛ 3- از نام‌ها و صفات خداوند.

ماهور : 1- (در علوم زمین) هریک از برآمدگی های دامنه ی کوه یا برآمدگی هایی که در دشت پدید می آید؛ 2- (در موسیقی ایرانی) یکی از هفت دستگاه؛ 3- (در قدیم) (در موسيقي ايراني) از شعبه های بیست و چهارگانه ی موسیقی ایرانی.

ماهيار: (اَعلام) (در شاهنامه) 1) یکی از دو وزیر دارا و از قاتلان او، که خود او هم به فرمان اسکندر کشته شد؛ 2) پدر آرزو و پدر زن بهرام گور، که گوهر فروش بود؛ 3) ماهیار نوابی: [1291-1379 شمسی] زبان شناس ایرانی، پژوهشگر فرهنگ ایران باستان و استاد دانشگاه، از مردم شیراز و استاد دانشگاه. مترجم درخت آسوریک و یادگار زریران، مؤلف کتاب شناسی ایران (10 جلد)، ناشر گنجینه‌ي دستنویس‌های پهلوی و پژوهش‌هاي ایرانی.

مبارك : (عربي) داراي آثار يا تأثيرات خوب، داراي بركت و خير و خوشي، خوش يمن، خجسته، فرخنده.

مُبشر: (عربي) آن كه خبر خوش و مژده مي‌دهد، نويد دهنده.

مبين: (عربي) 1- روشنگر، آشكار كننده؛ 2- (درقديم) آشكار، هويدا، روشن؛ 3- (در قديم) نوراني، روشن.

متين: (عربي) 1- داراي پختگي، خردمندي و وقار، داراي متانت؛ 2- استوار، محكم؛ 3- از نام‌ها و صفات خداوند.

مجتبي: (عربي) 1- (در قديم) برگزيده شده، انتخاب شده؛ 2-(اَعلام) لقب حسن ابن علي امام دوم شيعيان (امام حسن مجتبي)(ع)، حسن. 3- 1)

مَجيد : (عربي) 1- داراي قدر و مرتبه‌ي عالي، گرامي؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند.